İlkokul 4. sınıftayım. 1972 yılı. Köyümüze elektrik yeni gelmiş. Salihliden gelen ustalar evimize elektrik tesisatı döşediler. Sarı ışıklı topak lambalar sarkıyor odaların tavanlarında. Bende merakla olan biteni takip ediyorum. Yerlere fazla gelen 20-30 cm'lik kablo parçaları atılmış. Onları topladım. Birkaç renkte bakır çubuklu elektrik kabloları bunlar. Okulda o günlerde Hayat Bilgisi dersi işliyoruz. Konu da elektrik. El feneri lambası nasıl yanar onun şekil çizimi var kitapta.

Benim zekada çaktı şimşekler. Anne dedim merak etmeyin gece lambanızı size ben yapacağım. Kimse aldırmadı. Neyse bir araya getirdiğim ilk harçlıkla soluğu köyümüzün çarşısındaki bakkalda aldım. Elektrik köye yeni geldiği için bütün bakkallarda el feneri, çeşitli piller, el feneri ampülü bol miktarda mevcut. Bir tane el feneri ampülü aldım. Koşarak heyecanla eve geldim.

Evet mucit iş başında. Önceden topladığım elektrikçilerden artan kobloların uçlarını soyup 10 X 25 cm boyutlarında özenle kesip kenarlarını düzlediğim tahtanın üzerine yerleştirdim. Onları U şeklinde kesetiğim bakır kabloları tahtaya çakarak tutturdum. Minik el feneri lambasını da minik duyuyla kabloların ucuna monte ettim. küçük mucidin gece lambası hazır. Çok heyecanlıyım. Zaten kıpır kıpır heyecan yoksa mucitlik olmaz.

Evde o an için sadece annem var. Ne yazık ki seyircim az. Anne bak gece lambamız hazır. Bu iki ucu prize taktık mı iş tamam. Eveeet takıyoruz. O da ne. Puff diye bir ses. Lamba patladı siyah oldu. Allah Allah projede terslik nerede ben projenin neresinde hata yaptım. Nedense çözemediğimden olacak ısrarcı olmadım.

Hatamı yıllar sonra çözdüm. Küçük mucidin o zaman demek 220 volt ile 3 miliamperlik pilin enerji farkını bilmiyormuş. minik zavallı lamba 220 volta nasıl dayansın? Ama helal olsun küçük mucide ve medeni cesaretine. Fiş filan düşünmeksizin kabloları eliyle prize sokan cesaretine.